Re: Кое е най-гадното ви падане в стажа на ендураджия?
И от мен едно гадничко падане, въпреки, че не беше в движение. Т.е. аз не бях на мотора. Та, карам си аз по пътеката която обикаля Витоша на 1000 м. надморска височина. Равна, гладка като асфалт, но на места тясна около метър. На едно такова място стигам до едно поточе което не мога да премина. Големи камъни изровени от дъждовете и много стръмен страничен наклон. В ляво много стръмно нагоре, в дясно много стръмно надолу. Спирам и решавам да бутам мотора назад (Yamaha XT). Бутам, бутам, но това разстояние което съм минал за минути сега ми се вижда много. Реших да го засиля назад, да му кача задната гума по склона и рязко завивайки кормилото в дясно да обърна движението. Да но при този опит предната гума пропадна в пропастта, мотора тръгна надолу, повлече ме, а аз опитвайки се да го задържа паднах под него с главата надолу по склона. Легна ми върху корема, не мога да го помръдна. Правих няколко опита да се измъкна отдолу като змия, но на всяко помръдване се хлъзвахме по половин метър надолу без никакъв друг ефект. Започна да ми тече бензин по бедрото, предполагам от преливника на карбуратора. Добре, че беше поизстинал от бутането назад. Изпаднах в паника. Часът беше вече 19.30 - неделя вечерта. Туристите се бяха прибрали вече. Чантичката с GSM-а ми беше на кръста, затисната. След около час борба, като прасе с тиква, успях да се измъкна изпод мотора. Нямах вече сили дори да стоя прав. Обмислях вариант да го затрупам с шума - имаше много (беше есента), и да го тъся на другия ден. След около половин час почивка ми дойде "гениалната" идея да повикам приятели да го измъкнем. Стана, и всичко приключи добре.
Какво прави само ефекта от паниката - никаква мисъл - само емоции.
Поука - каквото и да се случи, седнете, починете, успокойте се и сигурно ще излязат много решения на проблема. И, избягвайте да карате сами (въпреки, че аз не се поучих за това
).
И от мен едно гадничко падане, въпреки, че не беше в движение. Т.е. аз не бях на мотора. Та, карам си аз по пътеката която обикаля Витоша на 1000 м. надморска височина. Равна, гладка като асфалт, но на места тясна около метър. На едно такова място стигам до едно поточе което не мога да премина. Големи камъни изровени от дъждовете и много стръмен страничен наклон. В ляво много стръмно нагоре, в дясно много стръмно надолу. Спирам и решавам да бутам мотора назад (Yamaha XT). Бутам, бутам, но това разстояние което съм минал за минути сега ми се вижда много. Реших да го засиля назад, да му кача задната гума по склона и рязко завивайки кормилото в дясно да обърна движението. Да но при този опит предната гума пропадна в пропастта, мотора тръгна надолу, повлече ме, а аз опитвайки се да го задържа паднах под него с главата надолу по склона. Легна ми върху корема, не мога да го помръдна. Правих няколко опита да се измъкна отдолу като змия, но на всяко помръдване се хлъзвахме по половин метър надолу без никакъв друг ефект. Започна да ми тече бензин по бедрото, предполагам от преливника на карбуратора. Добре, че беше поизстинал от бутането назад. Изпаднах в паника. Часът беше вече 19.30 - неделя вечерта. Туристите се бяха прибрали вече. Чантичката с GSM-а ми беше на кръста, затисната. След около час борба, като прасе с тиква, успях да се измъкна изпод мотора. Нямах вече сили дори да стоя прав. Обмислях вариант да го затрупам с шума - имаше много (беше есента), и да го тъся на другия ден. След около половин час почивка ми дойде "гениалната" идея да повикам приятели да го измъкнем. Стана, и всичко приключи добре.
Какво прави само ефекта от паниката - никаква мисъл - само емоции.
Поука - каквото и да се случи, седнете, починете, успокойте се и сигурно ще излязат много решения на проблема. И, избягвайте да карате сами (въпреки, че аз не се поучих за това

Коментар